Op een prachtige locatie mocht ik in de tuin de ceremonie verzorgen van een lief koppel uit China. Volledig in het Engels, met een paar woorden Mandarijn, ter verwelkoming van de moeder van de bruid. Het bruidspaar heeft in Nederland gestudeerd en wonen hier al weer 11 jaar. Aan toeval werd niets overgelaten. Voor de 40 daggasten waren er maar liefst 3 weddingplanners. Bij ons kennismakingsgesprek was me al snel duidelijk dat het bruidspaar exact wist hoe de dag diende te lopen. Maar het gaat niet altijd volgens plan... Aangezien ik ook als weddingplanner heb gewerkt, dacht ik graag met ze mee en was hen behulpzaam met wat tips en ideeën. Gister was het dan zover. De grote dag. Op de dag zelf had ik de bruidegom nog op de app. Hij hield de planning strak in de gaten, alleen het weer heeft niemand in de hand. Als mensen-mens leef ik als het ware van top tot teen helemaal mee. Anderhalf uur voordat de ceremonie startte was ik gevraagd er te zijn. Toen ik aankwam werd de laatste hand gelegd aan de voorbereidingen. Een waar team. Videografen, fotografen, bloemisten, weddingplanners, iedereen was druk bezig. Het strijkkwartet was aan het oefenen. Heerlijk! Alles in goede sfeer. Het was, zoals ik het zelf benoemde, een ''love ceremony'', want ze waren al in China getrouwd. Dus geen ondertekening van een akte of iets dergelijks was gewenst, omdat dat niet gebruikelijk is voor hen. Net voor de opkomst kreeg ik de vows (de geloften, in twee gesloten enveloppen) plus een doosje met de trouwringen, om door mij te overhandigen. Anders dan anders, het bruidspaar zou naast mij staan tijdens de ceremonie. Ik had geen katheder of een tafel. Waar laat ik dan de enveloppen en de ring? Daar was niet over nagedacht. Of ik zakken heb in mijn toga? Huh? Dan komt het op improviseren aan. Er werd nog voorgesteld het op de grond te leggen. Op de grond? Nee, natuurlijk niet! Hun beste vriend zou vooraan zitten met zijn vrouw en dochtertje, met naast hun de moeder van de bruid. Opgelost. De vriend gevraagd of hij de enveloppen en ringen voor mij wilde vasthouden, bewaren. Vooraf uiteraard de microfoon en geluid getest. Tezamen met het bruidspaar stond ik op een rond, wit podium. Het strijkkwartet zat vlakbij het podium en ook de gasten hadden goed zicht. Prachtige bloemstukken maakten het geheel af. De drones hingen boven ons hoofd of gingen rond. Het waaide nogal. Ik had in mijn ene hand de microfoon en in de andere hand mijn speech. Af en toe waaide de pagina's te snel door :). En toen viel het geluid weg. Microfoon hield er mee op. Geen geluid. Waar zijn de weddingplanners? Het gebeurde zeker 5 keer. Het bleek, achteraf, dat dat door de drones kwam. Blijkbaar niet getest. Tussendoor maar wat harder gepraat en eerst gevraagd of de gasten op de achterste rij mij ook konden verstaan. Voelde me wel soort van knullig hoor, want ja, ik sta daar. Mijn welkomstwoord in het Mandarijn heb ik daardoor niet gedaan. Roepend in de wind, als het ware. Dat vond ik echt niet kunnen. Tijdens de ceremonie kreeg ik de enveloppen van de vriend aangereikt. Kwam net een hand te kort... Maar ook dit ging weer goed met wat goochelen met speech, microfoon, haha. De ringen, dat was een uitdaging, maar ook gelukt. Waar ik niet bij stil gestaan had, was het - voor mij logisch - elkaar de rechterhand te geven voorafgaan aan het ja-woord. De bruid stak haar linkerhand omhoog, de bruidegom zijn rechter. Oke. Ook haar rechterhand ging omhoog. Even improviseren. Ik gaf aan dat het in Nederland de traditie is om elkaar de rechterhand te geven. In alle zenuwen drong het gelukkig al snel door. Ook weer gelukt. Het maakt het allemaal wel heel persoonlijk. Het is ook ''go with the flow''. Je doet de ceremonie samen met het bruidspaar. Je bent een drie-eenheid, op een heel belangrijk moment. Ik kijk terug met een grote glimlach en ben heel dankbaar dat ik ook deze ceremonie mocht verzorgen, maar nog meer om alle complimenten in ontvangst te nemen!
