Liefde laat zich niet begrenzen. Letterlijk en figuurlijk. Het begint eigenlijk al van jongsafaan (wat een vreemd woord eigenlijk als je het opschrijft). Kinderen die niet dezelfde taal spreken spelen met elkaar en hebben plezier. Hoe mooi is dat! Dat is ook in de liefde. Je spreekt dezelfde taal. Je hoeft elkaar maar aan te kijken en je weet wat de ander bedoelt. Of niet bedoelt. De ogen spreken boekdelen. Ik heb het al wel vaker geschreven, maar ik vind het zo fantastisch om op dat ene speciale moment aanwezig te mogen zijn om het huwelijk te voltrekken. Ook ik leef met alles wat ik in me heb toe naar dat moment. Ruim van tevoren probeer ik mij al in te leven in het bruidspaar. Leer ik hen kennen via vrienden of familie, die me van alles toevertrouwen. Dat weeg ik af. Wat kan ik wel zeggen, wat niet. Ik zoek de rode draad in alle verhalen om iets moois te schrijven. Tot nu toe was het alleen in het Nederlands. Maar binnenkort ook in het Engels, Duits en Frans. Gaaf hè? Ook dat is best spannend natuurlijk. Drie verschillende ceremonies. Eentje volledig in het Engels, met het liefst nog een maar woorden in het Mandarijn. Of me dat gaat lukken weet ik eerlijk gezegd nog niet. De eerstvolgende is een ceremonie waarbij de wens van het bruidspaar is om deze volledig in het Duits te doen. Maar aangezien er ook Nederlandse gasten zijn, spreek ik uiteraard ook in het Nederlands. Ik vertegenwoordig tenslotte als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijk stand (BABS dus) een gemeente in Nederland. En wie weet binnenkort in een dialect? Gedeeltelijk dan. Of een paar zinnen? Hoe persoonlijker, hoe specialer. Het is maar net wat het bruidspaar wil. Het in hun dag. Een van de mooie dagen in het leven. Ik kijk er naar uit!!!!
